Հայոց եկեղեցական տոմարը գործածվում է 553 թվականից սկսած՝ Դվինի ժողովի որոշմամբ։ Այդ ժամանակաշրջանից հայերը իրենց թվականը սկսեցին հաշվել հայոց հատուկ հաշվարկով, որն ընդունված է նաև Հայ առաքելական եկեղեցում։ Տարիները գրառվում էին հայոց այբուբենով․ յուրաքանչյուր տառ ուներ թվային արժեք և ծառայում էր որպես թվանշան։

Հայոց թվահամակարգը հիմնված է այբուբենի հերթականության վրա․ Ա=1, Բ=2, …, Ժ=10, …, Ճ=100, …, Ռ=1000 և այլն։ Այսպես ստացվում էր, որ մեկ կամ մի քանի տառերի համադրությամբ արտահայտվում էր տվյալ թվականը։ Օրինակ՝ «ՉԻԴ» տառերի գումարը կազմում է 724։

Գրիգորյան օրացույցի համարժեքը ստանալու համար անհրաժեշտ է հայկական թվականին ավելացնել 551։ Հետևաբար՝

• «ԹՎ ՉԻԴ» = 724 թվական (հայոց թվական),
• 724 + 551 = 1275 թվական (Գրիգորյան օրացույցով)։

Այս համակարգը լայնորեն կիրառվել է միջնադարյան հայ ձեռագրերում, խաչքարերի և եկեղեցական արձանագրությունների վրա։ Մինչև մեր օրերը պահպանվել են հարյուրավոր ձեռագրեր, տապանաքարեր, շինություններ, որտեղ հիշատակված թվականները գրված են հայոց տառերով։